تبادل
لینک هوشمند
اشعاری از شهریار
خراب از باد پائیز خمارانگیز تهرانم خمار آنب هار شوخ و شهر آشوب شمرانم
خدایا خاطرات سرکش یک عمر شیدایی گرفته در دماغی خستهچون خوابی پریشانم
خیال رفتگان شب تاسحر در جانم آویزد خدایا این شب آویزان چه می خواهند ازجانم
پریشان یادگاریهایبر بادند و می پیچند به گلزار خزان عمر چون رگباربارانم
خزان هم با سرود برگریزان عالمی دارد چه جای من که از سردی و خاموشی زمستانم
سه تار مطرب شوقمگسسته سیم جانسوزم شبان وادی عشقم شکسته ناینالانم
نه جامی کو دمد درآتش افسرده جان من نه دودی کو برآید از سر شوریدهسامانم
شکفته شمع دمسازمچنان خاموش شد کز وی به اشک توبه خوش کردم که می بارد بهدامانم
گره شد در گلویمناله جای سیم هم خالی که من واخواندن این پنجه پیچیدهنتوانم
کجا یار و دیاریماند از بی مهری ایام که تا آهی برد سوز و گداز من بهیارانم
سرود آبشار دلکش پسقلعه ام در گوش شب پائیز تبریز است در باغگلستانم
گروه کودکان سرگشتهچرخ و فلک بازی من از بازی این چرخ فلک سر درگریبانم
به مغزم جعبه شهرفرنگ عمر بی حاصل به چرخ افتاده و گوئی در آفاقستجولانم
چه دریایی چه طوفانیکه من در پیچ و تاب آن به زورقهای صاحب کشته سرگشته میمانم
ازین شورم که امشبزد به سر آشفته و سنگین چه می گویم نمی فهمم چه می خواهم نمیدانم
به اشک من گل وگلزار شعر فارسی خندان من شوریده بخت از چشم گریان ابرنیسانم
کجا تا گویدم برچینو تا کی گویدم برخیز به خوان اشک چشم و خون دل عمریستمهمانم
فلک گو با من ایننامردی و نامردمی بس کن که من سلطان عشق و شهریار شعرایرانم
..................................................................................................................................
شب همه بیتو کار من شکوه به ماه کردنست روز ستاره تا سحر تیره به آهکردنست
متن خبر کهیک قلم بی تو سیاه شد جهان حاشیه رفتنم دگر نامه سیاهکردنست
چون تو نهدر مقابلی عکس تو پیش رونهیم اینهم از آب و آینه خواهش ماهکردنست
نو گلنازنین من تا تو نگاه می کنی لطف بهار عارفان در تو نگاهکردنست
ماه عبادتست و من با لب روزه دار ازین قول و غزل نوشتنم بیم گناهکردنست
لیک چراغذوق هم این همه کشته داشتن چشمه به گل گرفتن و ماه به چاهکردنست
غفلت کائناترا جنبش سایه ها همه سجده به کاخ کبریا خواه نخواهکردنست
از غم خودبپرس کو با دل ما چه می کند این هم اگر چه شکوه شحنه به شاهکردنست
عهد تو سایهو صبا گو بشکن که راه من رو به حریم کعبه لطف آلهکردنست
گاه به گاهپرسشی کن که زکوه زندگی پرسش حال دوستان گاه به گاهکردنست
بوسه تو بهکام من کوه نورد تشنه را کوزه آب زندگی توشه راهکردنست
خود برسانبه شهریار ایکه درین محیط غم بی تو نفس کشیدنم عمر تباهکردنست
.........................................................................................................................
ای صبا با توچه گفتند که خاموش شدی چه شرابی به تو دادند که مدهوش شدی
تو که آتشکده عشق و محبت بودی چه بلا رفت که خاکستر خاموش شدی
به چه دستی زدی آن ساز شبانگاهی را که خود از رقت آن بیخود و بی هوش شدی
تو به صد نغمه زبان بودی و دلها همه گوش چه شنفتی که زبان بستی و خود گوش شدی
خلق را گر چه وفا نیست و لیکن گل من نه گمان دار که رفتی و فراموش شدی
تا ابد خاطر ما خونی و رنگین از تست تو هم آمیخته با خون سیاوش شدی
ناز می کرد به پیراهن نازک تن تو نازنینا چه خبر شد که کفن پوش شدی
چنگی معبد گردون شوی ای رشگ ملک که به ناهید فلک همسر و همدوش شدی
شمع شبهای سیه بودی و لبخند زنان با نسیم دم اسحار هم آغوش شدی
شب مگر حور بهشتیت به بالین آمد که تواش شیفته زلف و بناگوش شدی
باز در خواب شب دوش ترا می دیدم وای بر من که توام خواب شب دوش شدی
ای مزاری که صبا خفته به زیر سنگت به چه گنجینه اسرار که سرپوش شدی
ای سرشگ اینهمه لبریز شدن آن تو نیت آتشی بود در این سینه که در جوش شدی
شهریارا به جگر نیش زند تشنگیم که چرا دور از آن چشمه پرنوش شدی
...................................................................................................................................
بی تو ای دل نکند لاله به بار آمده باشد ما در این گوشه زندان و بهار آمده باشد
چه گلی گر نخروشد به شبش بلبل شیدا چه بهاری که گلش همدم خار آمده باشد
نکند بی خبر از ما به در خانه پیشین به سراغ غزل و زمرمه یار آمده باشد
از دل آن زنگ کدورت زده باشد به کناری باز با این دل آزرده کنار آمده باشد
یار کو رفته به قهر از سر ماهم ز سر مهر شرط یاری که به پرسیدن یار آمده باشد
لاله خواهم شدنش در چمن و باغ که روزی به تماشای من آن لاله عذار آمده باشد
شهریار این سر و سودای تو دانی به چه ماند روز روشن که به خواب شب تار آمده باشد
......................................................................................................................................
ای پریچهره که آهنگ کلیسا داری سینه مریم و سیمای مسیحا داری
گرد رخسار تو روح القدس آید به طواف چو تو ترسابچه آهنگ کلیسا داری
آشیان در سر زلف تو کند طایر قدس که نهال قد چون شاخه طوبا داری
جز دل تنگ من ای مونس جان جای تو نیست تنگ مپسند دلی را که در او جاداری
مه شود حلقه به گوش تو که گردنبندی فلک افروزتر از عقد ثریا داری
به کلیسا روی و مسجدیانت در پی چه خیالی مگر ای دختر ترسا داری
پای من در سر کوی تو بگِل رفت فرو گر دلت سنگ نباشد گِل گیرا داری
دگران خوشگل یک عضو و تو سر تا پا خوب آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری
آیت رحمت روی تو به قرآن ماند در شگفتم که چرا مذهب عیسی داری
کار آشوب تماشای تو کارستان کرد راستی نقش غریبی و تماشا داری
کشتی خواب به دریاچه اشکم گم شد تو به چشم که نشینی دل دریا داری
شهریارا ز سر کوی سهی بالایان این چه راهیست که با عالم بالا داری
..........................................................................................................................................
زلف او برده قرار خاطر از من یادگاری من هم از آن زلف دارم یادگاری بیقراری
روزگاری دست در زلف پریشان توام بود حالیا پامالم از دست پریشان روزگاری
چشم پروین فلک از آفتابی خیره گردد ماه من در چشم من بین شیوه شب زنده داری
خود چو آهو گشتم از مردم فراری تاکنم رام آهوی چشم تو ای آهوی از مردم فراری
گر نمی آئی بمیرم زانکه مرگ بی امان را بر سر بالین من جنگ است با چشم انتظاری
خونبهائی کز تو خواهم گر به خاک من گذشتی طره مشکین پریشان کن به رسم سوگواری
شهریاری غزل شایسته من باشد و بس غیر من کس را در این کشور نشاید شهریاری
........................................................................................................................................
بیداد رفت لاله بر باد رفته را یا رب خزان چه بود بهار شکفته را
هر لاله ای که از دل این خاکدان دمید نو کرد داغ ماتم یاران رفته را
جز در صفای اشک دلم وا نمی شود باران به دامن است هوای گرفته را
وای ای مه دو هفته چه جای محاق بود آخر محاق نیست که ماه دو هفته را
برخیز لاله بند گلوبند خود بتاب آورده ام به دیده گهرهای سفته را
ای کاش ناله های چو من بلبلی حزین بیدار کردی آن گل در خاک خفته را
گر سوزد استخوان جوانان شگفت نیست تب موم سازد آهن و پولاد تفته را
یارب چها به سینه این خاکدان در است کس نیست واقف اینهمه راز نهفته را
راه عدم نرفت کس از رهروان خاک چون رفت خواهی اینهمه راه نرفته را
لب دوخت هر کرا که بدو راز گفت دهر تا باز نشنود ز کس این راز گفته را
لعلی نسفت کلک در افشان شهریار در رشته چون کشم در و لعل نسفته را
..................................................................................................................................
شب به هم درشکند زلف چلیپائی را صبحدم سردهد انفاس مسیحائی را
گر از آن طور تجلی به چراغی برسی موسی دل طلب و سینه سینائی را
گر به آئینه سیماب سحر رشک بری اشک سیمین طلبی آینه سیمائی را
رنگ رؤیا زده ام بر افق دیده و دل تا تماشا کنم آن شاهد رؤیائی را
از نسیم سحر آموختم و شعله شمع رسم شوریدگی و شیوه شیدائی را
جان چه باشد که به بازار تو آرد عاشق قیمت ارزان نکنی گوهر زیبائی را
طوطیم گوئی از آن قند لب آموخت سخن که به دل آب کند شکر گویائی را
دل به هجران تو عمریست شکیباست ولی بار پیری شکند پشت شکیبائی را
شب به مهتاب رخت بلبل و پروانه وگل شمع بزم چمنند انجمن آرائی را
صبح سرمی کشد از پشت درختان خورشید تا تماشا کند این بزم تماشائی را
جمع کن لشکر توفیق که تسخیر کنی شهریارا قرق عزلت و تنهائی را
عشق یعنی جسم و جانم مال تو / عشق یعنی پرسش از احوال تو /
عشق یعنی از خودم من خسته ام / عشق یعنی من ، به تو دل بسته ام .
&&&&&
گاه نمیدانم چه پیامی را بهانه کنم تا از حال آنکه روحم با اوست آگاه شوم ،
&&&&&
گاه نمیدانم چه پیامی را بهانه کنم تا از حال آنکه روحم با اوست آگاه شوم ،
این بار که دلتنگی را بهانه کردم ،فردا را چه کنم ؟
&&&&&
دل ، این واژه ی بی نقطه گاهی به وسعت یک دریا برایت دلتنگی میکند !
&&&&&
عزیزتر از جانم ، آسمان باش تا عمری برای دیدنت سر به هوا باشم .
&&&&&
&&&&&
دل ، این واژه ی بی نقطه گاهی به وسعت یک دریا برایت دلتنگی میکند !
&&&&&
عزیزتر از جانم ، آسمان باش تا عمری برای دیدنت سر به هوا باشم .
&&&&&
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است ، همچو شهری که به روی گسل زلزله هاست .
&&&&&
نیمکت با هم بودنمان تنهاست ، من دل نشستن ندارم ، تو دلیل نشستن باش !
&&&&&
من صبورم اما ... ، بی دلیل از قفس کهنه ی شب میترسم ، بی دلیل از همه ی تیرگی تلخ غروب و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند ، میترسم .
&&&&&
میخواهمت چنانکه شب خواب را / می جویمت چنانکه لب تشنه آب را / حتی اگر نباشی می آفرینمت / چنانکه التهاب بیابان سراب را .
&&&&&
دلتنگم ، مثل مادری بی سوادی که دلش هوای بچه اش را کرده ولی بلد نیست شماره اش رو بگیره .
&&&&&
همیشه حرارت لازم نیست...
گاهی از سردی یک نگاه،می توان آتش گرفت..
&&&&&
سکوت من هیچگاه نشانه رضایتم نبود .. من اگر راضی باشم ، شادم و میخندم .. سکوت نمی کنم ..!
&&&&&
بهترین ارتباط، آن است که عشق شما به هم، از نیاز شما به هم سبقت گیرد.
&&&&&
به ﺳـــﻼﻣﺘﻲ ﺍﻭﻧــــﺎﻳﻲ ﮐـــﻪ ﻫـــﻢ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻥ ﻫــــﻢ ﻣﻌـــــﺮﻓﺖ
ﺍﻣــّــﺎ ﮐﺴﻲ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﻥ
&&&&&
چه بی تابانه می خواهمت ، ای که دوریت آزمون سخت زنده به گوری است
&&&&&
آهسته گفت:"خدانگهدارت"
در را بست و رفت....
آدمهاچه راحت،مسئولیت خودشان رابه گردن"خدا"می اندازند....
&&&&&
خدایا....دستانی را در دستانم قرارده که پاهایش با دیگری پیش نرود
&&&&&
از درد دوست نداشتن هایت گفتم!
خیانت راتجویز کردند....
گویا این آسانترین راه عاشقی است!!
&&&&&
مگر با باد نسبتی داری؟
چقدر شبیه تو یک لحظه آمد مرا پیچاند و رفت....
&&&&&
شیرین تر از عسل هم میتوان افرید،اما به شرطی که من آن زنبور سرباز دلباخته باشم و تو تنها گلی که نصیب من شده است
&&&&&
دلتنگ که شدی بیاپیش من
بیاپیش من کمی غصه هست باهم میخوریم
.: Weblog Themes By Pichak :.
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
